Antykomunizm Mackiewicza
Józef Mackiewicz, pytany o swą narodowość, odpowiadał: antykomunista. Cała jego postawa, twórczość i światopogląd były – antykomunistyczne.
Dzieciństwo spędził w Rosji carskiej, więc dobrze wiedział, czym była Rosja carów – choć polegała ona na systemie opresyjnym, to była tolerancyjna i liberalna wobec podbitych narodów, a przede wszystkim była praworządna. Natomiast na wojnie polsko-bolszewickiej pisarz poznał inną Rosję, bolszewicką, która była całkowitym zaprzeczeniem dawnego ustroju Rosji – politycznie, ustrojowo, filozoficznie, a nawet psychicznie.
Wczesna publicystyka J. Mackiewicza była poświęcona analizie systemu komunistycznego. Pisarz podkreślał, że w działaniach komunistów nie było stałego punktu odniesienia, który można byłoby uznać za podstawę ich polityki. Polityka ich nie polega na przestrzeganiu wspólnych ustaleń czy zasad, lecz na traktowaniu każdego działania, które jest wygodne w danej chwili, którego ostatecznym celem jest utrzymanie władzy i wyniszczenie wszystkiego, co niebolszewickie. „Cynizm taktyki bolszewickiej polega na tym, że nie uznając żadnej religii i prześladując ją niemiłosiernie w granicach SSRR posługuje się równocześnie autorytetem tej religii dla celów swej polityki”
Mackiewicz podkreślał, że nie można wierzyć w żadne oświadczenia komunistów. Pisarz uważał, że oficjalne deklaracje oraz prawo komunistów są fikcyjne, tak samo mało wiarygodny jest język sowiecki, którego jedynym celem było maskowanie zbrodni.
Komunizm, według Mackiewicza, stanowił wielkie zagrożenie dla całej cywilizacji, gdyż, jak tłumaczył, jest to ustrój, który najpierw zniszczył Rosję, a następnie zwrócił się przeciw innym państwom, mając na celu radykalną destrukcję pojęcia człowieczeństwa oraz wyniszczenia całego dorobku ludzkości. Komunizm był zagrożeniem nie tylko dla całej cywilizacji, ale też dla człowieka jako jednostki. Na początku lat trzydziestych pisząc o sowieckich obozach koncentracyjnych (Historia łagru na Sołówkach), ostrzegał, że w bolszewizmie życie ludzkie się nie liczy, że w tym systemie nie ma jednostek, ani praw obywatelskich, ani indywidualnych, nie ma własności.
Poznany na wojnie wróg – komunizm, stał się wrogiem, z którym walczył przez całe życie. Walkę z nim stawał na pierwszym miejscu: „Powinniśmy prowadzić walkę z komunizmem na śmierć i życie. (…) To jest walka o najszczytniejsze ideały ludzkości. (…) Swoim poglądom Mackiewicz dał wyraz w artykule pt. Bierzmy przykład z Cichego Domu: „Komunizm nie uznaje praw ani godności, ani honoru jednostki. W Sowietach skazuje się ludzi za przestępstwa, które w chrześcijańskim pojęciu są dobrym uczynkiem. (…) Jest to żelazny konsekwentny system dla zniszczenia naszego świata, wytrzebienia jak chwastów, bez pardonu i honorów okazywanych przeciwnikom w walce. (…) Nie wolno się rozczulać nad jednym zamordowanym oficerem. Czym szlachetniejsza była to jednostka, tym bardziej niebezpieczna, bo to wróg klasy robotniczej. Nie wolno okazać słabego serca, nie wolno okazać żadnego względu, nie wolno dotrzymać nawet danego słowa, bo to jest słabość. A komuniści nie mogą być słabi. Muszą nie tylko zwyciężyć, ale zniszczyć, wdeptać w ziemię, wyplenić, wytrzebić, wymordować, wystrzelać wszystkich swoich wrogów! – Żadnych kompromisów. (…) My musimy komunizm wyniszczyć, wyplenić, wystrzelać! Żadnych względów, żadnego kompromisu! (…) Musimy zastosować ten sam żelazno-konsekwentny system.
1 Włodzimierz Bolecki, Ptasznik z Wilna. O Józefie Mackiewiczu (Zarys monograficzny), Kraków 2007, s. 116
2 „Smutna” (m.), „Słowo” 1931, nr 36; BZJ, s. 240.
3 Włodzimierz Bolecki, Ptasznik z Wilna. O Józefie Mackiewiczu (Zarys monograficzny), Kraków 2007, s. 119
4 Tamże, s. 119
5 Tamże, s. 120
Przeczytaj także
Dołącz do newslettera!
