„Ściągaczki z szuflady Pana Boga” jest zbiorem dziesięciu opowiadań Józefa Mackiewicza wybranych z wydanego jeszcze w 1936 roku tomu „16-go między trzecią i siódmą” oraz opublikowanego na emigracji zbioru „Pod każdym niebem”.
Czytelnika przyzwyczajonego do stylu ostrej krytyki i faktów historycznych często przytaczanych przez Mackiewicza, ta książka może zaskoczyć, gdyż historia, polityka są tu albo nieobecne, albo gdzieś daleko. Akcja opowiadań, pomimo że zwykle toczy się w konkretnym czasie i przestrzeni, rzeczywiście może odbywać się „pod każdym niebem” i dotyka spraw tyleż uniwersalnych, co prywatnych i zarazem ostatecznych. Wyjątkiem są typowo mackiewiczowskie dwa utwory: „Faux pas ciotki Pafci” oraz „Ślizgawka”.
Historyk literatury polskiej oraz krytyk literacki Maciej Urbanowski w swojej recenzji pisał:
„I tu od razu pierwsze zaskoczenie: Mackiewicz jako nowelista, i to od razu najwyższej klasy! Zdumiewa najpierw różnorodność odmian tej nowelistyki. Mamy tu autobiograficzną gawędę, obyczajowy obrazek z życia prowincji, miłosną balladę, quasi-kryminalny reportaż, klasyczne opowiadanie, wreszcie – najbardziej zdumiewające – fantastyczną humoreskę filozoficzną oraz groteskową parabolę.
Niemal każda z nich jest doskonała i każda mogłaby, a nawet powinna się pomieścić w antologii arcydzieł polskiej nowelistyki minionego stulecia. Zachwyca język tej prozy, zwłaszcza ten, którym mówią bohaterowie opowiadań kresowych. Uwyraźnia się sygnalizowany przez badaczy sensualizm Mackiewicza, jego wrażliwość na urodę świata”.
